Першая ваенная зіма... Акупанты, засеўшы ў дзотах і акопах, не праяўляюць пад Старой Русай асаблівай актыўнасці. Паражэнне пад Масквою збіла фанабэрыю «непераможнай» фашысцкай арміі. Толькі зрэдку, для супакою сваіх нерваў, яны адкрываюць артылерыйскі і мінамётны агонь ды ўначы феерверкам рознакаляровых ракет ярка асвятляюць пярэдні край абароны.

Аднойчы сцюдзёным вечарам у самым прасторным памяшканні рэдакцыі сабраліся супрацоўнікі газеты на творчую справаздачу Аркадзя Куляшова. Сюды ж прыйшлі і некаторыя афіцэры штаба і раненыя з размешчанага ў вёсцы медсанбата. Неўзабаве памяшканне было запоўнена.

А ён, Аркадзь Аляксандравіч, сядзеў за непакрытым, так-сяк змайстраваным, сталом і ўважліва назіраў за прысутнымі. Здалёк, гледзячы на яго, можна было падумаць, што паэт спакойны. Але я сядзеў побач з ім і бачыў, што ён вельмі хвалюецца.

З аглядам творчасці Куляшова выступіў пісьменнік Ігар Чэкін, які тады працаваў у рэдакцыі. Ён расказаў аб вялікай і шматграннай рабоце паэта, гаварыў аб папулярнасці, якой карыстаюцца вершы Аркадзя Аляксандравіча ў воінаў.

Усе выступаўшыя затым гаварылі, што паэзія Куляшова – гэта паэзія глыбокіх ду мак і высокіх патрыятычных пачуццяў, што сваёй творчасцю Аркадзь Аляксандравіч натхняе савецкіх воінаў на разгром фашысцкіх акупантаў.

Шмат добрых і цёплых слоў аб сваёй творчасці выслухаў паэт у гэты вечар. Але, бадай, самым значным і прыемным для яго было выступленне параненага салдата. Высокага росту, немалады, ён сядзеў ля сцяны і ўважліва слухаў. Некалькі разоў спрабаваў скруціць «казіную ножку», але, зірнуўшы на паэта, хаваў паперу і тытунь у вышываны кісет. Калі абмеркаванне набліжалася к канцу, ён, абапіраючыся на мыліцы, устаў і папрасіў слова. Прастуджаным голасам, окаючы, ён сказаў: