top of page

"ЁСЦЬ У ПАЭТА СВОЙ АБЛОГ..."
Літаратурна-паэтычная вечарынада 100-годдзя з дня нараджэння Аркадзя Куляшова
 

Да вершаў, прызначаных чытальнікам, рэкамендуем падабраць матэрыялы для мультымедыйных прэзентацый па зместу.

Вядучы 1. Добры дзень, прыхільнікі беларускага слова, беларускай слыннай паэзіі.

Вядучы 2. Сёння мы пагаворым аб цудоўным самабытным паэце Аркадзе Куляшове.

 

Гучыць урывак з песні I. Лучанка «Алеся».

 

Вядучы 1. Мала хто не ведае сёння радкі гэтай песні, у аснову якой пакладзены верш «Бывай...», напісаны ў 1928 годзе чатырнаццацігадовым юнаком з далёкага кутка Беларусі. На час з’яўлення песні аўтар ужо быў сталым беларускім паэтам, у яго сотні вершаў і дзясяткі паэм. Аркадзь Куляшоў – яркі прадстаўнік беларускай паэзіі XX стагоддзя. Яго талент стаіць побач з талентамі Янкі Купалы і Якуба Коласа. I агонь яго таленту не згасае:

 

...Мой маналог, як палымяны конь,

Пачуўшы подых бур, стрыжэ вушамі,

Спяшаецца, паразмаўляўшы з вамі,

Ад вечнага агню ў жыцця агонь.

«Мой маналог; як палымяны конь...»,

 1964–1965

 

Вядучы 2. Нарадзіўся Аркадзь Аляксандравіч Куляшоў 6 лютага 1914 года на ўсходзе Магілеўшчыны ў мястэчку Саматэвічы Касцюковіцкага раёна. Гадаваўся на берагах Віхры і Бесядзі. Зялёныя дубровы і ельнікі, родныя рэкі, высокае неба малой радзімы заўсёды жывуць у яго паэзіі:

 

Ёсць на свеце роднае мястэчка,

Там штогод бываюць кірмашы;

Міма школы меленькая рэчка

Без мяне плыве ў цішы...

«Карусель», 1939

 

Вядучы 1. Яго бацькі, Кацярына Фамінічна Ратабыльская і Аляксандр Мікалаевіч Куляшоў, былі настаўнікамі, мелі немалую бібліятэку і адзіны ў мястэчку грамафон, па якім любілі слухаць рускую і італьянскую оперную класіку.

Хатняя атмасфера, у якой рос хлопчык, была ўзнёслай. Яе стваралі мастацкае слова і музыка. Бацькі паэта да ўсяго і самі добра спявалі. Праз усё жыццё Куляшоў пранёс любоў да паэзіі Лермантава і Пушкіна. Менавіта прыгажосць высокамастацкага слова абудзіла ў васьмігадовым беларускім хлапчуку пачуццё прыгожага і адкрыла яму яго ўласнае прызначэнне.

 

Чытальнік 1.

Я музу параўнаў бы з роднай маці,

Ды слоў для параўнання не стае.

Адна ёсць маці, што як сонца ў хаце.

Хто можа быць радней нам за яе?

 

Я б музу параўнаў са сцежкай першай,

Што песню абвяла вакол сяла,

Калі б мяне, з маёю песняй пешай,

Дарогам сцежка не перадала.

 

Калі б дарогі гэту эстафету

З рук палявых не аддалі шляхам,

Шляхі – чыгунцы, а чыгунка – свету.

Якое музе параўнанне дам?

 

Яна не маці, не дарога ў свеце,

А доля, з вечнай прагаю ў вачах.

Сцяжынкі ўслед за ёй бягуць, як дзеці.

Насустрач ёй ляціць за шляхам шлях.

«Я музу параўнаў бы з роднай маці...», 1963

Азнаямленчы фрагмент. Спампаваць сцэнарый

 

bottom of page