top of page

* * *

Плыла, цалавалася хмара з зямлёй,

Аж жнеі сярпы пакідалі,

Бо ўгледзелі ўжо, як збягаюць па ёй

Маланкі

На жытнія далі.

 

Таму, што нясе яна мёд для пчалы

І робіць дарогу лягчэйшай,

Ўсе рэкі прыцягваць яе пачалі,

І хмара плыве да шырэйшай.

 

Сябе яна хоча ў тым люстры пазнаць,

Прыціхла,

На цыпачкі стала,

Глядзіць з вышыні ў пацямнеўшую гладзь,

Глядзіць,

Толькі плошчы ёй мала.

 

Зноў хмара злуецца, зноў, мусіць, з тугі

Кідае свае бліскавіцы,

Рассунуць хацела б яна берагі,

Хацела б

Краямі ўмясціцца.

 

І не ўпершыню з непакоем былым

Удаль адплывае без згадкі.

А следам за ёй,

Як за лёсам сваім,

 

Спяшаюцца воблакаў статкі.

Глядзяцца – адбітыя ў завадзяў шкле -

З нябёс у люстраную плошчу,

Красу сваю бачаць, блакіт свой.

Але

Я воблакам тым не зайздрошчу.

 

Хачу неспакойнаю хмарай грымець,

Маланкамі ўвесь апавіты,

Каб цяжка адразу было зразумець

Ці вокам акінуць, які ты.

 

Спакою не ведаць ні ноччу, ні днём

І не прыставаць у знямозе,

Вялікай любові дажджом

І агнём

Зямлю цалаваць па дарозе.

* * *

Мен мълниен блесна и падна в ръжта,

далеч зад могилите обли.

Видяха жътварите — слезе в степта

и тръгна над нивите облак.

 

Понесъл в гръдта си живителен дъжд,

той хукна със грива развяна.

Реките простряха нашир и надлъж

искрящи ръце

да го хванат.

 

Той искаше да се огледа във тях,

притихна

и слезе отгоре,

но само заслуша се в речния смях

и някак забули простора.

 

Поиска да слезе в самата река,

сниши се,

на пръсти застана,

ала бреговете се сбраха така,

че той не можа да се хване...

 

И тръгна към други реки,

може би.

И всички можаха да видят —

след своите облачни, чудни съдби

как другите облаци идат.

 

Те спираха дълго над тихия вир

на себе си да се любуват...

Но аз не завиждам на техния мир.

Мен други съдби ме вълнуват.

 

Бих искал да бъда аз облак голям,

от яростни мълнии светъл,

да тътна насам,

да летя нанатам

и сам да запълвам небето.

 

Бих искал покой да не знае кръвта,

да тръпне от бури душата,

но с огън и дъжд да летя над света

и щедро да кърмя земята.

РАНАК

Выходжу я ў разведку –

Рашучы заўтра бой.

Ты, ранак,

Будзь за сведку,

Услед ідзі за мной.

З табой у згодзе поўнай

Жылі мы з першых дзён.

 

У барацьбе няроўнай

Я трапіў у палон.

І рукі мне звязалі,

І ў плечы б'е прыклад.

«Вядзі! –

Мне загадалі. –

Паказвай шлях назад...»

 

Ты, ранак мой вялікі,

У час маіх няўдач

Пад ногі кідай пікі,

Дарогі перайнач.

 

Дзе рэчку помніў розум,

Там возера кладзі,

Дзе корч –

З карча бярозу

На месцы тым радзі.

 

Дупло зрабі з засечкі,

Хай птушка ў гэты дзень

Туды свае яечкі

Блакітныя кладзе.

 

У родную краіну

Дарогі перайнач.

А я? А я загіну.

А ты?

А ты не плач.

УТРО

Ще пламне бой от утре.

В разведка тръгвам днес.

Върви със мене, утро,

през стихналия лес.

Другарство най-голямо

ни свързва ден из ден.

Върви...

Но връхлетя ме врагът.

Попаднах в плен.

И мигом стана късно

за всичко.

Връв.

Приклад.

— Води! —

команда съсна,

по пътя си назад...

 

И викна наболяло

сърцето с тъжен вик:

  • О, утро мое бяло,

скрий пътя в този миг,

 

разлей реката долу

във триста езера,

покрий полето голо

със шуместа гора,

 

извий във клона сенчест

край старото шосе

гнездо, та там яйченце

 днес птичка да снесе,

 

но пътя. дето минах,

закрий и заличи...

А аз?

Аз ще загина.

А ти?

Ти не плачи.

bottom of page