Плыла, цалавалася хмара з зямлёй,

Аж жнеі сярпы пакідалі,

Бо ўгледзелі ўжо, як збягаюць па ёй

Маланкі

На жытнія далі.

 

Таму, што нясе яна мёд для пчалы

І робіць дарогу лягчэйшай,

Ўсе рэкі прыцягваць яе пачалі,

І хмара плыве да шырэйшай.

 

Сябе яна хоча ў тым люстры пазнаць,

Прыціхла,

На цыпачкі стала,

Глядзіць з вышыні ў пацямнеўшую гладзь,

Глядзіць,

Толькі плошчы ёй мала.

 

Зноў хмара злуецца, зноў, мусіць, з тугі

Кідае свае бліскавіцы,

Рассунуць хацела б яна берагі,

Хацела б

Краямі ўмясціцца.

 

І не ўпершыню з непакоем былым

Удаль адплывае без згадкі.

А следам за ёй,

Як за лёсам сваім,

 

Спяшаюцца воблакаў статкі.

Глядзяцца – адбітыя ў завадзяў шкле -

З нябёс у люстраную плошчу,

Красу сваю бачаць, блакіт свой.

Але

Я воблакам тым не зайздрошчу.

 

Хачу неспакойнаю хмарай грымець,

Маланкамі ўвесь апавіты,

Каб цяжка адразу было зразумець

Ці вокам акінуць, які ты.

 

Спакою не ведаць ні ноччу, ні днём

І не прыставаць у знямозе,

Вялікай любові дажджом

І агнём

Зямлю цалаваць па дарозе.

​

​