Плыла, цалавалася хмара з зямлёй,

Аж жнеі сярпы пакідалі,

Бо ўгледзелі ўжо, як збягаюць па ёй

Маланкі на жытнія далі.

Таму, што нясе яна мёд для пчалы

І робіць дарогу лягчэйшай,

Ўсе рэкі прыцягваць яе пачалі,

I хмара плыве да шырэйшай.

Сябе яна хоча ў тым люстры пазнаць,

Прыціхла,

На цыпачкі стала,

Глядзіць з вышыні ў пацямнеўшуто гладзь,

Глядзіць, толькі плошчы ёй мала.

Зноў хмара злуецца, зноў, мусіць, з тугі

Кідае свае бліскавіцы,

Рассунуць хацела б яна берагі,

Хацела б краямі ўмясціцца.

I не ўпершыню з непакоем былым

Удаль адплывае без згадкі.

А следам за ёй,

Як за лёсам сваім,

Спяшаюцца воблакаў статкі.

Глядзяцца – адбітыя ў завадзяў шкле –

З нябёс у люстраную плошчу,

Красу сваю бачаць, блакіт свой.

Але, я воблакам тым не зайздрошчу.

Хачу неспакойнаю хмарай грымець,

Маланкамі ўвесь апавіты,

Каб цяжка адразу было зразумець

Ці вокам акінуць, які ты.

Спакою не ведаць ні ноччу, ні днём

I не прыставаць у знямозе,

Вялікай любові дажджом

I агнём

Зямлю цалаваць па дарозе.