Барадулін Рыгор
"ПАМЯЦІ АРКАДЗЯ КУЛЯШОВА"
СЛАНЕЧНІК
Сланечнік нам у твары дыхаў цветам,
Мы прыкмячалі летняю парой,
Што ён штодня за сонцам водзіць следам
Сваёй агністай, жаркай галавой.
Што першым ён прыход яго вітае,
I апаўдні стаіць з ім твар у твар,
I першым долу галаву схіляе,
Як коціцца за лес агністы шар.
Ён так стамляўся, наш сланечнік мілы,
Так шчыра сустракаў ён ночы цень,
Як быццам два крутыя небасхілы
Ён разам з сонцам абышоў за дзень.
У сінь нябёсаў просіцца нямала
Сланечнікаў. I верыць я гатоў,
Што гэта сонца так параскідала
Па ўсёй зямлі малых сваіх братоў.
SAULESPUĶE
Kvēl saulespuķe koša, uguns vīta, –
Un vasarās mēs allaž redzam to,
Ka viņa jau no agra, agra rīta
Pret lēktu paceļ galvu zeltoto, –
Sveikt sauli viņa pati pirmā tiecas
Un pusdienlaikā tieši pretī stāv,
Un pašai pirmajai tai galva liecas,
Kad siltā diena laižas norietā.
Tā viņa klusi skatās galvu grūtu, –
Un augums vēsmā veldzinošā trīc, –
Kā divus augstus debess lokus būtu
Sai dienā saulei staigājusi līdz.
So saulespuķu apkārt ir bez gala,
Tās stiepjas debesīs, un visiem šķiet,
Ka, dāsni izkaisītas malu malās,
Uz mūsu zemes saules meitas zied.
ПАД ГАРОЮ
(З народнай песні)
Пад гарою, дзе бур'ян,
Паміраў казак ад ран:
– Скажы, маці, хто мяне
Будзе ў цёмным бур'яне
Даглядаць і абымаць,
Боль ад сэрца адымаць?
Адказаў сівы арол:
– Абымацьме цябе дол,
Буду я, арол сівы,
Пасярод глухой травы
Даглядаць і вартаваць,
Боль ад сэрца адымаць,
Твае раны вартаваць,
Твае вочкі выбіраць,
Цалаваці твае губкі,
Выбіваці твае зубкі.
PIEKALNĒ
(Tautas dziesmas motīvs)
Piekalnē, kur nātres aug,
Levainots mirst kazaks jauns:
– Saki, māte, – kas gan spēs
Sajās asās nezālēs
Atrast mani, apmīļot,
Sirdij remdējumu dot? –
Sirmais ērglis atbild tam:
– Būsi zemes mīļojams,
Tevi sirmais ērglis, es,
Sajās asās nezālēs
Atradīšu, apsargāšu,
Sirdī sāpes remdināšu,
Tavas brūces susināšu,
Tavas acis izknābāšu,
Tavas lūpas noskūpstīšu,
Tavus zobus izlauzīšu.