Сланечнік нам у твары дыхаў цветам,

Мы прыкмячалі летняю парой,

Што ён штодня за сонцам водзіць следам

Сваёй агністай, жаркай галавой.

Што першым ён прыход яго вітае,

I апаўдні стаіць з ім твар у твар,

I першым долу галаву схіляе,

Як коціцца за лес агністы шар.

Ён так стамляўся, наш сланечнік мілы,

Так шчыра сустракаў ён ночы цень,

Як быццам два крутыя небасхілы

Ён разам з сонцам абышоў за дзень.

У сінь нябёсаў просіцца нямала

Сланечнікаў. I верыць я гатоў,

Што гэта сонца так параскідала

Па ўсёй зямлі малых сваіх братоў.