Барадулін Рыгор
"ПАМЯЦІ АРКАДЗЯ КУЛЯШОВА"
НА ПАЎМІЛЬЯРДНЫМ КІЛАМЕТРЫ
Жыццё маё на хуткасць гуку
Памнож і множанне правер.
Вось ты і адкажы, навука,
Адкуль вяртаецца цяпер
Лясной вяшчунні кукаванне,
Што, абудзіўшы першы сон,
Калісь пазвала ў вандраванне
Мяне на многа тысяч дзён?
Зайшоўшы ў векавыя нетры,
Стаю, зачараваны ім,
На паўмільярдным кіламетры,
Паміж наступным і былым.
Пакліч – былое адгукнецца
Жалейкаю за хваіной;
Скраніся – і важкой хадой
Наступнае ў паход кранецца.
Пяройдзе шлях у новы шлях,
Расстанне – ў новае спатканне,
Напеў жалейкі – ў труб гучанне,
Выток жыцця – ў жыцця працяг.
EN EL KILOMETRO MILLAR*
Mi vida, ciencia, multiplica
por la común velocidad
que da el sonido y luego explica,
¿cómo es que vuelve de verdad
aquel augurio del cuclillo
que en mi lejana juventud
me abrió caminos que corrí yo
en tantos años de inquietud?
En este bosque, hoy encantado
oigo de nuevo aquel cantar
entre el futuro y el pasado,
en el kilómetro millar.
Si llamas, el pasado acude
cual flauta triste en el pinar;
da un paso,— el sino sin lardar
se pone en marcha, no lo dudes.
La senda — nueva senda es,
la despedida es nuevo encuentro,
la flauta — el clarín de adentro,
la fuente — secuencia después.
* En bielorruso millar significa mil millones
Traducción por Carlos Sherman
САСНА І БЯРОЗА
Трымаюць Зямлю без падважнікаў тых,
Без мудрага троса,
Жывымі рукамі карэнняў сваіх
Сасна і бяроза.
Ад дыму да пары ў пякельных катлах
Судна, паравоза
Прайшлі яны поруч гарачы свой шлях –
Сасна і бяроза.
Лягла на іх плечы цяжарам вайны
Акопная проза:
Служыла салдатам сасна – для труны,
Для крыжа – бяроза.
Знікала з тузоў, гандляваўшых крывёй,
Пыхлівая поза,
Калі перад імі ўставалі з пятлёй
Сасна і бяроза.
Ад явы крывавай не вынайшлі лек...
I ўзнікла пагроза,
Што могуць пад крыжам закончыць свой век
Сасна і бяроза.
Ужо на насенне, якое ў раллі,
Паглядваюць коса
Аратыя смерці, каб больш не раслі
Сасна і бяроза.
Над імі ракетны ўзрываецца гук
I гул бамбавоза...
А што, як Зямлю нашу выпусцяць з рук
Сасна і бяроза?
EL ROBLE Y EL PINO
Sostienen la Tierra sin barras, mejor
que cables marinos,
las vivas raíces, cual manos de amor,
del roble y el pino.
Surcaron las olas de la tempestad
en cruento camino,
cual quilla indeleble de la humanidad
el roble y el pino.
Sufrieron el peso de la guerra ruin,
su prosa y su sino;
de cruz al soldado sirvió el roble al fin,
de féretro el pino.
Perdían ya los traficantes del mal
soberbia y tino,
al ver que agitándose aguarda el dogal
del roble o el pino.
Empero aún sangra la cruel realidad,
y el riesgo adivino:
desean sumir bajo cruz sin piedad
al roble y al pino.
Y a cada semilla capaz de engendrar
algún brote fino
la miran con odio, pues puede crear
el roble o el pino.
Cohetes de guerra se dejan oir...
¿Qué brinda el destino
si sueltan la Tierra su mano al abrir
el roble y el pino?
Traducción por Carlos Sherman