Барадулін Рыгор
"ПАМЯЦІ АРКАДЗЯ КУЛЯШОВА"
СЛАНЕЧНІК
Сланечнік нам у твары дыхаў цветам,
Мы прыкмячалі летняю парой,
Што ён штодня за сонцам водзіць следам
Сваёй агністай, жаркай галавой.
Што першым ён прыход яго вітае,
I апаўдні стаіць з ім твар у твар,
I першым долу галаву схіляе,
Як коціцца за лес агністы шар.
Ён так стамляўся, наш сланечнік мілы,
Так шчыра сустракаў ён ночы цень,
Як быццам два крутыя небасхілы
Ён разам з сонцам абышоў за дзень.
У сінь нябёсаў просіцца нямала
Сланечнікаў. I верыць я гатоў,
Што гэта сонца так параскідала
Па ўсёй зямлі малых сваіх братоў.
ОФТОБПАРАСТ
Нигар: бар рӯ ба рӯи мо нафас оҳиста мегирад,
Зи рӯи шӯълабораш ҳусни тобистон намудор аст,
Чй сон ҳар субҳдам охир сари оташнамон он
Ба сӯи офтоби ҷонфазои даҳр даввор аст.
Чӣ сон ҳар субҳ аввал меҳрро бинмояд истиқбол,
Чӣ сон дар нимрӯзӣ истад андар рӯ ба рӯи он.
Чй сон пеш аз ҳама ӯ хам сари таъзим бинмояд
Ба сӯи меҳр, ки ҳар гоҳ гардад аз назар пинҳон,
Хамӯшу сокиту хаста ба рӯяш чашм андозад,
Вале бошад гуворо баҳри ӯ ин дар тамоми рӯз,
Тамоми осмони беғубору софро гӯё
Бипаймудаст он ҳамроҳи хуршеди ҷаҳонафрӯз.
Басо офтобпараст андар замини поки моён аст,
Ба сӯн осмон дорад рухи пурхандаву масрур:
Ту гӯӣ меҳри оламтоб фарзандони зебояш,
Ба рӯи хоки мо партофтаст аз осмони дур.
КАРАНДАШ
У карандаша характар сталы,
Як і мне, яму хапае спраў,
Нездарма графіт яго трывалы
Я ў маленстве сэрцам называў.
Гэткі карандаш з усіх на свеце
Для пісання вершаў выбраў я,
Зроблены на фабрыцы імя
Сака і Ванцэці.
Калі я аб горы верш складаю
Ці малюю радасны пейзаж,
Ні на момант я не забываю,
Што ў руках маіх за карандаш.
Двух імён з карандаша не скрэсліць
Бессмяротна літары гараць,
Вочы вязняў, спаленых на крэсле,
На мяне праз акіян глядзяць.
Перад іхнім позіркам адкрытым,
Як перад сумленнем, не хлушу.
Знаю, што пішу я не графітам,
Іхнім сэрцам спаленым пішу.
ҚАЛАМ
Ин калам хосияге дорад ачоиб, дӯстон,
Рӯзу шабҳо лаҳзае осуда набвад ҳамчу ман,
Он сиёҳиро, кн андар мағзи вай дорад макои,
Хондаам дил аз замонн кӯдакнн хештан.
Интихоб онро намудам аз каламҳон чаҳон,
К-аз сарн сидку вафо худ дӯсташ медоштам,
Шуд ба илҳомам мададгору писандам ончунон,
Сохта фабрикан «Сакко ва Ванцеттӣ» калам,
Гоҳ бинвнсам ба шаънн бахти бсҳамто суруд,
Гоҳ васфи ҳуснн манзарҳон зебо мекунам,
Вакти шодию тараб ҳам дур нанмоям зи худ,
Бингаред, охир, чй гуна пурбаҳо дорам калам.
Ин ду номи нек бошад човидонӣ дар чаҳон,
Корашон монад ба олам зиндаву партавфикан,
Зинда бар зинда дар оташ сӯхта чашмонашои
Афканад наззора аз он сӯи укьёнус ба ман,
Хеч гоҳе ман намесозам ниҳон з-он ду нигоҳ,
Нияту андешаи худро, ки дил афрӯхта!
Хуб медонам, ки бинвисам на бо ранги сиёх,
Менависам шеърҳо бо ин ду калби сӯхта!