З дзеўчынай развітваўся юнак,

Аддаваў яе шляхам, далінам.

– Лепш бы млынам стаць... –

Падумаў так

І зрабіўся на тым месцы млынам.

Людзі жыта носяць дзень у дзень,

А драўляны млын слухмяна меле.

Замест сэрца – б’юцца жорны ў целе,

А замест крыві –

Вады струмень...

Кажа нам паданне пра яго,

Што не можа ён з тых чараў выйсці,

Як не перамеле усяго,

Што яму належала калісьці.

Як належала яму не шмат,

Дык спадзе з яго палон драўляны,

Прыйдзе зноў ён вольны да дзяўчат,

Ні ў адну яшчэ не закаханы.

А як шмат?.. Але гадаць не след,

Бо адзін ён ведае пра тое,

Што яму належаў цэлы свет,

Як хадзіў з дзяўчынай у жытное.

​

​