Пра вялікую запазычанасць беларускага літаратуразнаўства перад Куляшовым-паэтам гаварылася ўжо не раз. Але сплачванне навукоўцамі доўгу недаравальна зацягваецца. Прычын такога становішча шмат, у асноўным яны аб’ектыўныя. Гэта цяжкасці фінансавага характару, недастатковае папаўненне літаратуразнаўчага цэха маладымі даследчыкамі. Істотна і тое, што ў сферу грунтоўнага даследавання ўведзена творчасць рэпрэсаваных пісьменнікаў, літаратура беларускага замежжа. Усё гэта пэўным чынам адсунула многіх творцаў савецкага часу ўбок, увага да іх спадчыны паслабілася. Апроч таго, перад даследчыкамі паўсталі новыя актуальныя аспекты літаратуразнаўчага, тэарэтычнага плану, пачалася распрацоўка праблем міфалогіі, нацыянальнага самавызначэння і яго праяў у літаратуры, даследуюцца мадэрнісцкі кірунак, авангардысцкія пошукі ў літаратуры XX ст., постчарнобыльскае светаадчуванне ў вобразнай сістэме твора. У выніку гэтых і іншых прычын, у тым ліку суб’ектыўна-псіхалагічнага характару, склалася сітуацыя, паводле якой планамернае, мэтанакіраванае вывучэнне творчасці многіх пісьменнікаў 30–50-х гадоў запавольваецца. А гэта – з’ява непажаданая ўвогуле і ў дачыненні да спадчыны Аркадзя Куляшова, які ўнёс вялікі ўклад у нацыянальнае прыгожае пісьменства, у беларускую лірыку і лірычны эпас. Болей за тое, беларускае куляшовазнаўства (даследаванні Н. Перкіна, М. Грынчыка, Р. Бярозкіна, В. Бечыка, М. Арочкі, В. Рагойшы, М. Мішчанчука, М. Воінава, М. Кенькі, Я. Клімуця, А. Гурскай, Л. Смальянавай, Л. Гарэлік і інш.) мае значныя заслугі перад ўсёй беларускай літаратурнай навукай. Аўтары лепшых прац паспяхова прышчэплівалі культуру навуковага аналізу паэтычных твораў, уласнай практыкай сцвярджалі погляд на паэзію як на эстэтычную з’яву. Падобнага падыходу якраз і бракавала нашаму літаратуразнаўству і крытыцы не толькі 30–50-х, але і пазнейшых гадоў, бо вульгарна-сацыялагічныя прынцыпы даследавання вобразнай, мастацкай матэрыі зжываліся з цяжкасцю. Вось чаму паслабленне ўвагі да творчасці А. Куляшова – рэч небяспечная для ўсяго нашага літаратуразнаўства. Адсюль зразумела, шго прыхільнікі таленту выдатнага паэта павінны – у межах магчымага – разам шукаць выйсце з тым, каб актывізаваць вывучэнне спадчыны выдатнага мастака слова, істотна абнавіць праграмы, падручнікі, дапаможнікі, па якіх вывучаецца творчасць А. Куляшова. Прычым, творы 40–50-х гадоў там прадстаўлены паўней у параўнанні з вершамі і паэмамі 60–70-х гг., яны і даследаваліся болей працяглы час, і аўтарамі кніг, манаграфічных прац былі вопытныя, таленавітыя літаратуразнаўцы. А між тым паводле свайго ўзроўню, мастацкай дасканаласці многія творы пазнейшага часу (цыкл філасофскіх вершаў «Маналог», паэмы «Цунамі», «Варшаўскі шлях», «Хамуціус» і інш.) нават пераўзыходзяць творы ваеннай і пасляваеннай пары.

​