Святкаванне 90- і 95-годдзя з дня нараджэння народнага паэта Беларусі Аркадзя Куляшова паказала, што паэтавы творы вывучаныя слабавата з лінгвістычнага і тэксталагічнага бакоў. Думаецца, што стогадовы юбілей вялікага песняра сустрэнем з лепшымі здабыткамі ў гэтым плане.

Аналіз усіх Куляшоўскіх чытанняў паказвае, што пераважная большасць лінгвістычных, лінгвастылістычных і лінгватэксталагічных матэрыялаў прысвечаная разгляду выкарыстання А. Куляшовым вобразных сродкаў беларускай і рускай моў, класіфікацыі і інтэрпрэтацыі рознага роду паэтызмаў, аказіяналізмаў, навуковых тэрмінаў, складаных сінтаксічных цэлых, перыядаў і інш. Аднак у цэлым і беларускае літаратуразнаўства, і беларускае мовазнаўства, даследуючы творы А. Куляшова, яшчэ ў шматлікіх выпадках не адказала на агульнаадукацыйнае пытанне: «Чаму?» Вось некалькі прыкладаў.

1.       Паэмы А. Куляшова «Антон Шандабыла» і «Песня аб слаўным паходзе» спачатку мелі назвы «Гарбун» і «Песня аб разведчыках». Больш за тое: у канцы 40 – пачатку 50-х гадоў паэт дапрацоўвае першую ў кампазіцыйным плане (замест трох раздзелаў робіць дзевяць, замяняючы падраздзелы «Эсэры», «Кара», «Камунары», «Вузел», «Адшчапенец», «Выгнанне», «Парабак вые», «Хлеб», «Забойства» колькасна-іменнымі спалучэннямі «Раздзел першы», «Раздзел другі», «Раздзел трэці» і г.д.). Другую ж паэму аўтар, можна сказаць, перапрацоўвае амаль на ўсе 100 працэнтаў, захоўваючы толькі нумарацыю 10-ці частак (праўда, апускае «Замест эпілога» і дапісвае 33 радкі ўступнай часткі; суадносіны радкоў абодвух варыянтаў выглядаюць так: 887 і 861).

2.       Паэма «У зялёнай дуброве» ў пасляваенных жа выданнях дапрацоўвалася пакрысе: сям-там здымаліся дужкі, выраўноўваліся лесвічныя радкі, рабіліся прагалы пасля асобных радкоў і г.д., а ў 2-томніку 1964 г. выдання яе пачатак пададзены без першых 40 радкоў, далей перапрацоўваецца пятая частка і інш. Нягледзячы на гэта, паэма разам з такімі, як «Аманал», «Баранаў Васіль» і дзвюма вышэйзгаданымі не папала ў зборнік «Паміж наступным і былым» (Мінск: Маст. літ., 1995).

​