Праблемам эпітэта прысвечана багата навуковых прац. Пра ролю, прызначэнне эпітэтаў, пра крыніцы іх узнікнення разважалі яшчэ антычныя філосафы – Арыстоцель, Дземетрый, Квінтыліян. Вывучэннем прыроды эпітэтаў займаліся Ф.І. Буслаеў, А.М. Весялоўскі, А.А. Патабня. Затым эпітэт даследавалі Б.В. Тамашэўскі, В.М. Жырмунскі, А.П. Яўгеньева, В.У. Вінаградаў, Л.І. Цімафееў, А.М. Яфімаў. Праблемныя пытанні эпітэта разглядалі таксама замежныя моваведы – Р. Маер, Г. Мёлер, В. Шнайдэр і інш. За апошнія два дзесяцігоддзі з’явіліся навуковыя працы, напісаныя на матэрыяле розных моў (напрыклад, працы Л.К. Бабылёвай, М.Э. Снегірова, Н.М. Базілінай, М.Э. Івановай, Л.А. Турсуновай, Т.Я. Нікулінай, Т.А. Лавыш, Н.В. Гаўрош і г.д.).

Аднак, нягледзячы на шматлікія публікацыі, прысвечаныя эпітэту як традыцыйнаму стылістычнаму прыёму, адзінай закончанай і агульнапрызнанай тэорыі наконт яго лінгвістычнай сутнасці, класіфікацыі і стылістычнай ролі яшчэ няма. Адны даследчыкі лічаць эпітэт «тропам» (Л.І. Цімафееў, М.Я. Цікоцкі, Б.В. Тамашэўскі, В.П. Рагойша), другія называюць яго «мастацкім, вобразным азначэннем прадмета» (А.А. Макарэвіч), «фігурай» (А.А. Патабня), «атрыбутыўнай стылемай» (М.Э. Снегіроў), «паэтычным азначэннем-канкрэтызатарам» (I. Астахаў), «інтэнсіфікатарам» (С.А. Фрыцрых) і г.д. Пры трактоўцы паняцця тэрміна «эпітэт» трэба абавязкова ўлічваць складанасць яго прыроды: тут узаемадзейнічаюць моўныя, стылістычныя і псіхалагічныя пачаткі.

​