Алесь Пісьмянкоў стаў сапраўдным пераемнікам і прадаўжальнікам іскрыста вобразнай і філасафічнай паэзіі Аркадзя Куляшова па многіх параметрах: і таму, што ён з таго ж прыгожага краю Прыбесяддзя, і таму, што ў яго вершах спрадвечная дума пра кругабегі жыцця; урэшце ён быў лаўрэатам Літаратурнай прэміі імя Аркадзя Куляшова.

Згадваючы прыроду таленту А. Куляшова ў эсэ «Думаць вершы», А. Пісьмянкоў зазначыў: «Уздзеянне прыроды на чалавека, на яго лёс, на фарміраванне яго асобы наогул цяжка пераацаніць – гэта аксіёма. А калі чалавек яшчэ і паэт...». У гэтым выказванні ўжо і самахарактарыстыка. Але сутнасць у тым, што, можа, гэтыя краявіды ўспрымаліся будучым паэтам і праз ужо метафарычнае выяўленне вядомай з дзяцінства ракі: «Кажуць, што рэкі птушкамі створаны, ? // Такімі малымі на першы пагляд, ? // Капалі і ў дзюбах адносілі ў бор яны // Мяшэчкі з зямлёй // І ляцелі назад». Ці не гэтая легенда і вызначыла першыя паэтычныя спробы А. Пісьмянкова. Бесядзь для А. Куляшова – гэта ўвасабленне малой і вялікай Радзімы. Можам прачытаць у яго: «Стаю і з пачуццём неўтаймаваным, // Гляджу на след блакітны за кармой, // Як быццам я плыву не акіянам, // А Бесяддзю – жаданаю ракой». У вершы, прысвечаным знакамітаму земляку, А. Пісьмянкоў не проста пералічвае назвы вёсак, што самі па сабе гучаць паэтычна. Ён падкрэслівае, што ўсё гэта ў поўнай меры ўспрымаецца як працяг куляшоўскага жыцця: «...Рэчка шэпчацца з аерам, // Дзень яшчэ не ўзышоў... // Мы на той паедзем бераг, // Дзе рыбачыў Куляшоў. Сутнасць выяўлення сваіх родных рэалій у пэўным філасофскім сэнсе ў паэзіі А. Куляшовым і А. Пісьмянковым заключаецца ў іх вельмі чулым успрыняцці ўсіх згрызотаў звычайнага чалавека. Можа часам здацца парадаксальным несупадзенне палітычных поглядаў і паэтычнага ўвасаблення жыцця, але застаецца бясспрэчным, што А. Куляшоў у сваёй камуністычнай паслядоўнасці ўвесь час хацеў давесці, што толькі ў разумных падыходах да жыцця можна здзейсніць запаветную мару чалавецтва – шчаслівы і роўны свет усіх людзей. Утапічнасць такой ідэі відавочная, але як выхаваны ў той сістэме, ён верыў у магчымасць такога здзяйснення. I ўжо зусім інакш гучыць гэтая ідэя ў выказваннях яго паслядоўнікаў, якія таксама рэагуюць на ўсё, што творыцца вакол. Спрадвечная вера ў магчымасць шчаслівага жыцця і на гэтай Зямлі, прытым у вызначанай канкрэтнай мясцовасці, характэрна ўсім. Але ёсць і іншае: імкненне бачыць гэта жыццё такім, якім яно ёсць, але і істотна яго змяніць у адпаведнасці са сваімі перакананнямі. Вядома, тут і блізка няма нейкага намёку на экстрэмальныя дзеянні, проста паэт падае свой модуль жыцця, сваё бачанне яго разгортвання. Але наўрад ці мог так напісаць пра камуніста А. Куляшоў, як гэта зрабіў А. Пісьмянкоў. Некалі звонкія словы А. Куляшова «Камуністы – гэта слова як са сталі» амаль заварожвалі кожнага. Ды прайшоў час і камуністам прыйшлося адказваць за многія дзеянні, калі не юрыдычна, то па крайняй меры маральна, а пазней і проста асэнсаванне тых спраў грамадствам ужо без непасрэдных іх удзельнікаў дае падставы меркаваць пра кардынальныя змены ў свядомасці. Ці не пра гэта верш А. Пісьмянкова «Царква»: «Яна маўчала без званоў. // Казалі, звон зняў Іваноў. // Я добра помню Іванова. // Згасаў, як свечка ён, і сох. // Я чуў: «Яго карае Бог»...

​