Аркадзь Куляшоў – прадстаўнік пакалення, якое ўваходзіла ў жыццё, абуджанае рэвалюцыйнымі пераўтварэннямі. Юнацтва паэта супала з маладосцю роднай дзяржавы. I можа у гэтым шчаслівым супадзенні адна з прычын той арганічнай элітнасці асабістага і грамадскага пачатку, якое назіраецца ўжо ў самых ранніх творах паэта. Самымі першымі яго жыццёвымі ўражаннямі, на грунце якіх выхоўваецца светаадчуванне чалавека, былі ўражанні, звязаныя з перабудовай рэчаіснасці на новы лад, з нечуваным творчым уздымам людзей працы, якія адчулі сябе сапраўднымі гаспадарамі зямлі. I тое, што сёння здаецца для нас будзёным і звыклым, успрымалася тады як сімвал пераможнага поступу, як жывая рамантыка новага часу, перад якою, па словах М.М. Арочкі, бляклі нават самыя дзівосныя падзеі сівой мінуўшчыны.

Тое, што чалавечы і творчы вопыт А. Куляшова супадаў з рэвалюцыйным вопытам яго пакалення, з вопытам усёй роднай краіны, у вялізнай ступені дапамагло паэту акрэсліць свае жыццёвыя і ідэйна-эстэтычныя пазіцыі, увасобіць у лірычным героі не толькі абагульненага, тыповага, але і рэалістычна канкрэтызаванага, непаўторнага ў сваёй чалавечай індывідуальнасці прадстаўніка племені змагароў за сцвярджэнне ідэалаў новага жыцця. Гэта асабліва прыкметна выявілася у паэме «У зялёнай дуброве» (1832), у вершах «Ельнік», «Карусель», «За дваіх», у якіх паэт, у адрозненне ад больш ранніх твораў, спрабуе пазнаць і адлюстраваць характар сучасніка не толькі ў яго сутнасці, але і ў багацці і шматграннасці праяў. I гэты працэс у творчасці паэта быў натуральны і заканамерны ў той час, калі ў свядомасці сучаснікаў трывожнае водгулле баёў грамадзянскай вайны прыглушаецца гулам стваральнай працы, а гарачка аднаўленчага фронту першых паслярэвалюцыйных гадоў змяняецца цвярозай будзённасцю ў вырашэнні велічных задач. Узнікла праблема разабрацца ў новым характары адносін паміж людзьмі, асэнсаваць тыя глыбінныя духоўныя зрухі, якія нарадзіў у чалавеку новы лад тагачаснага жыцця. I паэт не мог не адчуць гэтую патрэбу і не адказаць на яе ў сваіх творах. Але трэба адзначыць, пгго, імкнучыся да індывідуальнасці, да жыццёвай паўнакроўнасці свайго героя, Куляшоў ніколі, нават у юнацкіх, яшчэ далёкіх ад ідэйна-мастацкай сталасці творах, не здрабняе яго, не прызямляе, не зніжаецца да бытаўшчыны. Галоўнае для паэта – уменне ўвасабляць тыя з’явы, якія адзначаюць эпоху, заўважаць і ўзбуйнена падаваць найбольш істотныя рысы характараў і падзей.

​