Маўленчы этыкет – гэта правілы маўленчых паводзін, якія перадаюцца з пакалення ў пакаленне і абапіраюцца на нацыянальныя і інтэрнацыянальныя традыцыі. Выражаецца беларускі маўленчы этыкет вербальна (пры дапамозе слоў, словазлучэнняў і сказаў) і невербальна (гутарковымі жэстамі, мімікай, рознымі паставамі і рухамі цела пры дыялогах ці палілогах. Асабліва ў літаратурна-мастацкіх тэкстах надаецца значная ўвага вербальнаму маўленчаму этыкету ў самых разнастайных сітуацыях: вітаннях і развітаннях суразмоўцаў, зваротах і пажаданнях, згодзе і нязгодзе, падзяках і віншаваннях, адабрэнні і асуджэнні, кампліментах і спачуваннях, просьбах і адказах, ухваленнях і парадах. У вершавана-паэтычных творах А. Куляшова, у якіх пануе пытальна-адказавая форма аўтарскага выкладу, а таксама выкарыстанне ўсіх спосабаў і прыёмаў беларускага вусна-гутарковага маўлення [1, с. 13-56], формулы маўленчага этыкету выконваюць не толькі камунікацыйную функцыю ва ўсіх яе разнавіднасцях, але і фатычную (устанаўленне кантакта паміж суразмоўцамі), канатыўную (арыентацыя на адрасата), валюнтатыўную (выражэнне волі, намеру), эмацыянальную (выражэнне пачуццяў, эмоцый) і інш.

Паэзія А. Куляшова наскрозь антрапацэнтрычная, што нават відаць з назваў саміх твораў, разнастайных паводле іх жанраў: «Суседка», «Доля горкая, чалавек...», «Першабытны чалавек», «Таварыш Алесь», «Чараўніца», «Пракоп», «Антон Шандабыла», «Баранаў Васіль», «Хлопцы апошняй вайны», «Хамуціус» і інш.

​