Паэма «Прыгоды цымбал» пабудавана надзвычай арыгінальна. Калі ва ўступнай частцы – своеасаблівым пралогу, пададзеным у традыцыйна-казачнай форме, сцвярджаецца непарыўная сувязь мастацтва з жыццём народа, то ў далейшым гэта паэтычная ідэя ўвасабляецца ўжо ў выразных рэалістычных сцэнах і малюнках. Кампазіцыйна гэта вырашаецца шляхам перапляцення дзвюх узаемазвязаных сюжэтных ліній – паказ драматычнага лёсу асірацелых у вайну дзяцей і гісторыі пра музыку, які дорыць ім дзівосныя цымбалы-самаграі.

А. Куляшову ўдалося знайсці адпаведныя формы спалучэння казачна-сімвалічных сцэн і эпізодаў з рэалістычнымі, што надало твору характар жанрава-стылістычнай аднароднасці.

У паэме «Прыгоды цымбал» знайшла далейшае развіццё тэндэнцыя да абагульняюча-сімвалічнай тыпізацыі. З гэтай стылістычнай тэндэнцыяй і звязана наяўнасць у паэме шматлікіх фантастычных сцэн і эпізодаў (дзівосная ігра цымбалаў, іх вандраванні «па небе», «сустрэча» дзяцей са шчасцем). Аднак сімвалічныя малюнкі заўсёды асацыіруюцца з канкрэтнымі жыццёвымі з’явамі, напоўнены сацыяльна-філасофскім зместам. Так, фантастычная сцэна вандраванняў цымбалаў «па небе» набывае значэнне сімвала вернасці сапраўднага мастацтва свайму народу. Дарэмныя спробы паставіць такое мастацтва на службу ворагам. Закінутыя «за хмары», прымусова адарваныя ад роднай зямлі, цымбалы непазбежна вяртаюцца да «саламяных стрэх» і сваёю ігрою заклікаюць да помсты і змагання: «Д’яблы большае кары // Прыдумаць бы ім не маглі // Як закінуць за хмары // Навек адарваць ад зямлі // Іх калыша вятрыска // За хмарай // Чужынцам на смех // Але месячык нізка // Спусціўся па небу // Да стрэх // Дакранулася струна саломы // Салома звініць // Чалавек невядомы // Што ўкраў іх // Ад страху дрыжыць».

А. Куляшоў прытрымліваецца фальклорна-рамантычных прынцыпаў: кантрастнае супрацьпастаўленне «станоўчых» і адмоўных вобразаў, адсутнасць уласна-індывідуальных характарыстык, прыём завастрэння вядучых рыс характару і інш. Выключнасць, узвышаная гераізацыя і сімвалічнасць станоўчых вобразаў чаргуюцца ў паэме з бытавой прыземленасцю і гратэскавасцю адмоўных персанажаў.

У паэтычным пралогу, вытрыманым у духу навагодніх дзіцячых песень, надзвычай удала выкарыстан фальклорны прыём адухаўлення прыроды. I гэты традыцыйны прыём пашыраецца на многія з’явы рэчаіснасці – ён садзейнічае паглыбленню пачуцця злітнасці чалавека з прыродай, што не толькі адпавядае асаблівасцям дзіцячых устрыманняў, але і яскрава выяўляе патрыятычныя пачуцці народа, увасобленыя ў шматлікіх фантастычных казках і легендах.

​