Аркадзя Куляшова называюць цудадзеем вобразнага слова. Даследчыкі яго творчай спадчыны не раз адзначалі, што паэзія нашага земляка вельмі шматгранная: яна не толькі лірычная і пранікнёная, але і глыбока філасофская, бо скіроўвае на ўдумлівае разважанне аб сусвеце і месцы кожнага асобнага чалавека ў ім. Паэма «Цунамі» асабліва цікавая ў плане спасціжэння драматызму ўсечалавечага быцця. Куляшоў, безумоўна, не першы і не адзіны, хто звяртаўся да праблемы суіснавання чалавека і прыроды, да роздуму над наступствамі чалавечых эксперыментаў з тым наваколлем, у якім яны жывуць, людскім няўменнем разумна распарадзіцца «таемнымі дарамі зямлі». Аднак паэту ўдалося зрабіць гэта так індывідуальна-непаўторна, што мы зноў і зноў вяртаемся да асэнсавання яго ўжо не раз перачытаных твораў, кожны раз адкрываючы ў куляшоўскім радку нешта новае, чаго мы раней ці то не заўважылі, ці то проста яшчэ не «саспелі» да разумення таго, што хацеў нам давесці аўтар.

Ён і Яна, пакінуўшы былое за бартом, выпраўляюцца ў рызыкоўную вандроўку па акіяне, каб адшукаць утульны кут. Здавалася б, нічога не прадвяшчае бяды на пачатку роспаведу: Гатова самаробная пірога – // Дзіця іх мар, таемны дар зямлі. // Яны і далеч. Іншага нічога // Няма, не можа быць і не было. Але не ўсё так відавочна. Ужо на пачатку паэмы закрадваецца неспакой за лёс герояў: Услед пірозе пазіраў сурова // Лясісты бераг з-пад густых брывей. Ды і сам аўтар падкрэслівае, што пачалося не вандраванне – а выпрабаванне – быць усюды разам. Ці справяцца ён і яна, ці не будуць шкадаваць аб шумлівым людскім свеце? Галоўны ж нагнятальнік трывогі за лёс закаханых – гэты цынік: Свет пад пагрозай. Гейгера лічыльнік // Я прапаную вам узяць з сабой... Рэплікі гэтага героя ў найбольшай ступені насычаны пытальнымі інтанацыямі, яму незразумелая прага закаханых быць вольнымі, як рыба між акіянскіх хваль: Вы ў гэтым шчасце бачыце, а хіба // Дасягнутае шчасце не палон? // Няўжо не так? Няўжо вам не ахвота // Прыслухацца да ісціны старой, // Што неспакой не лечыць адзінота, // Што адзіноту лечыць неспакой? Прадчуваючы небяспеку, цынік заклікае закаханых адкінуць неразумныя намеры: Хто ў людным свеце жыў ад нараджэння, // Без страт няўхільных не пакіне свет, // Яму ад кніжак, фільмаў і газет, //Як трэсцы ад агню, няма збавення. Але скептычныя адносіны цыніка да іх намераў не перашкаджаюць Яму і Ёй рухацца да сваёй мары. Сэрцы закаханых на хвілінку сціскаюцца жалем пасля сустрэчы «на нейкай непрадбачанай вярсце» з чалавекам на плыце – «сябрам па шаленству аднаму». Ён прапануе ім «надзейны сродак, каб дапамогу выклікаць здалёк» – прыёмнік, але і гэта папярэджанне аб магчымасці небяспекі не было пачутае вандроўнікамі: Ім не трэба дапамога // Забытых імі вырабаў зямлі – // Яны, сваё пакінуўшы стагоддзе, // Па добрай волі і сумеснай згодзе, // Да часу першабытнага плылі. А лёс ужо падрыхтаваў для закаханых новае выпрабаванне – «лодка-недарэка» трапляе ў шторм, які, аднак, падаўся вандроўнікам «родным сховам» у параўнанні з іншай бурай, выкліканай атамным выбухам. Адчуванне непазбежнай трагедыі «змацняецца: гэтая бура «махае чорным нябачным сцягам», і «навекі вокамгненне стала катам для шхун рыбацкіх, рыбакоў і рыб». Узгадаем, што выпраўляючыся ў падарожжа на самаробнай пірозе, Ён і Яна хацелі стаць вольнымі, як рыбы, а шторм, адгрымеўшы, выкінуў на бераг, як дзве пірогі, тушы дзвюх акул (таксама акіянскіх насельнікаў), якія сталі першымі ахвярамі атамнага выбуху. Аказалася, што нават рыбы не такія і вольныя, калі ў іх жыццё ўмяшаецца чалавек.

​