На паўднёвым захадзе Касцюковіцкага раёна, непадалёк ад прыгажуні Бесядзі размясцілася вялікае, вуліц ці не на дзесяць паселішча, якому ў свой час быў нададзены статус мястэчка і было прыпісана праводзіць у ім два кірмашы на год: першы на Ілью, гэта значыць на другі дзень жніўня, другі – на дзевятае лістапада, у Змітраў дзень.

Кірмашы звычайна праходзілі вельмі святочна, асабліва на Ілью. На пляц да каменнага будынка прыгожай пяцікупальнай царквы з’язджаліся і сыходзіліся людзі не толькі з усяе Касцюкоўшчыны, але і з суседніх раёнаў Гомельшчыны, Чарнігаўшчыны і Браншчыны. Мястэчка было не толькі цэнтрам сельсавета і калгаса (а як да ўзбуйнення, дык ажно некалькіх!), але і мела шмат розных дробных прадпрыемстваў, крамаў, асабліва да Вялікай Айчыннай вайны. Апроч царквы, якая была закрыта ў канцы саракавых гадоў, тут была сінагога, бо амаль палову насельніцтва складалі яўрэі, амаль усіх у час вайны расстралялі немцы.

Назва гэтаму мястэчку – Саматэвічы. Менавіта тут 6 лютага 1914 года ў сям’і мясцовых настаўнікаў Куляшовых і нарадзіўся хлопчык Аркадзь, які праз гады дасягне такіх вяршынь у беларускай паэзіі, што стане двойчы лаўрэатам Дзяржаўнай прэміі СССР, шматлікіх літаратурных прэмій Беларусі, больш як трыццаць гадоў запар будзе выбірацца дэпутатам Вярхоўнага Савета рэспублікі, зойме пачэснае месца ў кагорце паэтаў-класікаў, стаўшы чацвёртым народным – пасля Янкі Купалы, Якуба Коласа і Петруся Броўкі.

Я добра памятаю Аркадзя Аляксандравіча, хаця сустракацца з ім мне, на вялікі жаль, давялося ўсяго чатыры разы. Памятаю яго голас, добразычлівыя і слушныя парады, яго цікавасць да родных мясцін, аб чым мы гутарылі ў хвіліны нашых кароткіх сустрэч.

Асабліва добра памятаю нашу першую сустрэчу.

Вясной пяцьдзесят другога года, ледзь толькі растаў снег, я, як і ўсе мае аднакласнікі, пайшоў у школу басанож. I ў першы ж дзень прабіў нагу нейкай жалязякай. Нага тады зажыла, а вось летам раптам падэшва паднялася пухіром і пазелянела – пад скурай утварыўся вялізны нарыў.

Мой дзед тады працаваў у калгасе конюхам, таму запрог коніка і хутка паімчаў мяне ў Саматэвіцкую сельскую бальніцу, якую я ўжо ведаў, бо ляжаў там аднойчы хвору на шкарлятыну. Прывязалі коніка да плота, дзед панёс мяне ў амбулаторыю. Тут я зноў пабачыў знаёмага доктара Каласоўскага. Гэта быў некалі асабісты доктар сям’і пана Галынскага, вотчынай якога да рэвалюцыі былі Саматэвічы і некалькі навакольных вёсак. Пан спецыяльна непадалёк ад свайго маёнтка (да вайны ў ім была школа, якая потым згарэла) пабудаваў для сям’і доктара вялізны, прыгожа аздоблены дзіўнаю разьбою дом з рознымі гаспадарчымі пабудовамі. А так як Каласоўскі, якога ўсе ветліва называлі Яўмен Захаравіч, разам з жонкаю Апалінарыяй Захараўнай прыхільна аднёсся да рэвалюцыі і адразу ж пачаў бясплатна лячыць беднякоў, новая ўлада яго не чапала, і дом, які ўсё ж хацелі адабраць пад нейкі камбед, не канфіскавалі.

Калі мы ўвайшлі ў маленькі, але чысценькі і ўтульны пакой доктара, той завіхаўся каля маладога мужчыны, які сядзеў у дзівосным крэсле з разяўленым ротам. У руках доктара былі нейкія блішчатыя абцугі.

– Я, самаець, не зубны доктар, аднак вырваць зуб усё ж змагу, – і ён дзіўна пашавяліў доўгімі сівымі бровамі. – Як жа не памагчы знакамітаму земляку, тым больш сыну лепшага сябра.

Дзед мой, таксама Яўмен, добра ведаў Каласоўскага, таму адразу ж увязаўся ў размову.

– Я гляджу, дык ці не Ляксандры Куляша сынок, а Захарыч?

– Ён, ён, – Каласоўскі зноў павёў бровамі, усміхнуўся, – прыехаў вось на радзіму, а тут зуб. Ну, трымайся, паэт…

Я ўздрыгнуў: паэт? Ага, дык гэта ж Аркадзь Куляшоў, пра якога расказвала нам настаўніца Ганна Гаўрылаўна!

Я адно разявіў рот. Я бачу жывога паэта!

Калі Куляшоў злез з крэсла, я ледзь не ўскрыкнуў: ён быў невысокага росту і даходзіў Каласоўскаму ўсяго ці не да грудзей.

– А мой жэўжык таксама вершыкі сачыняе, – адразу ж пахваліўся дзед, – а ну-ка, пачытай, хай Ляксандрыч скажа, ці варта табе мазгі калабродзіць... – дзед паляпаў мяне па плячы.

Але ці я неяк нялоўка ступіў на хворую нагу, ці, можа, ад нечага іншага, але я раптам скрывіўся так, што з вачэй пасыпаліся слёзы.

– Ну, во!.. Як дзеду з бабай, дык аж вылузваецца, чытае як артыст, – дзед усміхнуўся, – а перад чужым адразу ў слёзы.

– А слёзы пусціць таксама трэба ўмець. Праўда, малы?.. – Аркадзь Аляксандравіч, усё яшчэ мацаючы за апухлую шчаку, падаў мне руку, – давай знаёміцца, ці што.

А праз хвілінку я ўжо чытаў свой першы, і на той час адзіны, верш «Зіма».

– Малайчына, – сказаў Куляшоў і, выцягнуўшы з кішэні штаноў маленькі блакноцік, нешта стаў пісаць. Потым вырваў паперку і падаў дзеду.

– Калі будзе магчымасць, напішыце, калі ласка, мне па гэтым адрасе. Разам прышліце і новыя вершы, калі, вядома, хлопчык будзе прадаўжаць пісаць іх. Думаю, што ў яго нешта ёсць, трэба толькі працаваць.

На жаль, у той жа дзень гэты шматок паперы дзед згубіў на стайні, і яго, нават нягледзячы на напісанае, скурыў напарнік дзеда Сідар Бясцэнны...

Такім чынам, доўгі час ніякай сувязі з паэтам у мяне не было. I толькі пасля таго, як у Саматэвічах узвялі двухпавярховы будынак новай дзесяцігодкі, дзе я вучыўся яшчэ цэлых чатыры гады, я зноў пабачыўся з Куляшовым.

​